لمعهٔ مهرش دمی کاینه تابان کند

شرم به چشم جهات سایهٔ مژگان کند

گر به تغافل دهد جلوه عنان نگاه

خانهٔ صد آینه یک مژه وبران کند

حسن عرقناک او محرمی دل نخواست

آتش غیرت کجاست کاین ورق افشان کند

هرزه دو مطلبم کاش چو موج گهر

آبله ام یک نفس محرم دامان کند

فو ت زمان حضور آینهٔ دل شکست

یأس کنون جای مو ناله پریشان کند

در بن دندان شوق حسرت کنج لبی ست

گر بگزم پشت دست بوسه چراغان کند

در برم از نیستی جامهٔ پوشیده ای ست

تاکی از این کسوتم رنگ تو عریان کند

شبهه نچیند بساط در ره تسلیم عشق

آب ز عکس غریق آینه پنهان کند

با همه واماندگی شوق گر آید بجوش

آبلهٔ پا چو شمع بر مژه توفان کند

گر سر مجنون او گردشی آرد به عرض

دشت و در از گردباد رو به گریبان کند

عالم تصویر وهم صید فریبم نکرد

کافر آن غمزه را بت چه مسلمان کند

بیدل ز آن نرگسم جرات بیداد کو

سرمه ز خاکم مگر بالد و افغان کند